José Ramirez & The Mojo Workers (Costa Rica) support act Mik's Electric Mud (NL) Blues KTBA Vlierden (NL) (21-01-2018) reporter & photo credits: Freddie info club: KTBA Vlierden info band: José Ramirez - Mike's Electric Mud © Rootsville 2018

Openingsconcert voor het nieuwe jaar bij de Brouwers Bro's en al onmiddellijk worden we in de watten gelegd. Vandaag ergens een primeur voor de blues liefhebbers uit de Lage Landen met een 'stringbender' uit Costa Rica. José Ramirez komt uit Zuid-Amerika maar vestigde zich in 2016 in de US waar hij zich ten dienste stelt van de blues. José Ramirez begon zijn carrière op 17-jarige leeftijd en kwam al vlug Joe Kubeck en Bnois King te ontmoeten. In Florida kwam hij in contact met Lauren Mitchell die hem onmiddellijk in haar band inlijfde. Wegens een te beperkte verblijfsvergunning in de States moest hij noodgedwongen terug richting thuisland waar hij steeds 'de' blues bleef promoten. Via 'KTBA' hoopt hij zich nu te kunnen manifesteren in Europa. Samen met zijn 'Mojo Workers' zal hij hier ongetwijfeld het beste van zijn kunnen laten horen. Deze 'Mojo Workers' zijn Jose Luis Pardo (gitaar) David Salvador (bass) en Pascal Muonge (drums).

Om 2018 met stijl in te zetten hebben Martin en Theo nog voor een extraatje gezorgd en zal de Nederlandse formatie 'Mike's Electric Mud' op deze zondagnamiddag de debatten openen. Ook bij ons in België is Maikel van Bogget gekend. Zo speelden hij en zijn band voorbije zomer nog op Hookrock. Verder bestaat de band uit Henri Colbers (bass), Marc Gijsen (guitar), PM Linsen (guitar) en Rick Bours (drums). Deze Mike's Electric Mud brengt naast werk van Sonny Boy Williamson ook nog werk van 'Lester Butler', maar om heel eerlijk te zijn is Kim Wilson en 'The Fabulous Thunderbirds' meer Mike's ding zoals uit het verleden al gebleken is. In elk geval zal het nieuwe jaar hier behoorlijk worden ingezet.

In oktober van vorig jaar waren hier Sugar Ray Norcia & The Bluetones nog te gast en wordt dit door Maikel van Bogget nog eens extra in de verf gezet door met diens 'Lonesome' aan te vatten vannamiddag. Van Chester Burnett aka Howlin' Wolf krijgen we dan uit 1951 zijn 'Riding in the Moonlight' maar door Mike's klankkleur en speelwijze op de Mississippi saxofoon zitten we dan reeds met onze gedachten bij Kim Wilson en zijn Fabulous Thunderbirds, dus is 'Pretty Baby' een logisch gevolg.

Deze 'Mike's Electric Mud' zorgt voor behoorlijk wat 'dynamite' hier in Vlierden en het blazen op de harp samen met de twee rockende gitaren worden moeiteloos gestuurd door de uitstekende ritme sectie, en zo krijgen we hier al vroeg een feestje. Jimmy Reed's 'Big Boss Man' is nog zo een klassieker die we zelden of nooit beu worden en dus wordt de ganse zaal in beweging gezet. Het wordt verder tijdens het optreden een mix van Lester Butler en Kim Wilson met nummers als 'Devil Woman' en 'I Can Tell' en met eerst genoemde zijn 'Goin' To The Church' lijkt het feestje hier over. Nog vlug een spoedvergadering met Martin B. en zo komt er nog een bisser aan. Lester of Kim? eerlijk? geef mij maar Wilson...

Tijd voor de 'Costa Rica Blues Ambassador' dan. Of zijn het eerst zijn uit Madrid afkomstige 'Mojo Workers'?. Uiteraard mogen deze 'Mojo Workers' hier dit deel van de affiche invullen en dat doen ze met stijl. De quote 'I Know Nothing I'm from Barcelona' gaat hier duidelijk niet op want deze Madrilenen weten duidelijk waar de klepel hangt. Hun opener 'Honey Hush' in de versie van Albert Collins mag er best wezen en zo laten deze 'Mojo Workers' meteen horen dat ze de juiste dynamiek in huis hebben. In het Spaans zou zo iets klinken als 'Querida Quieto' maar we houden het wijselijk maar bij de Amerikaanse versie ;-). Nog voor iedereen hier bekomen was van deze binnenkomer moesten ze helaas het woord al laten aan Theo B. die eens vakkundig de José kwam introduceren. Spijtig want die Spanjaarden wisten wel van wanten.

Ola José, es hora de empezar...en dat doet hij met een geslaagde entree. Vanuit de backstage kwam Ramirez met zijn blanke 'Strat' al spelend de zaal binnen, iets wat de 'KTBA Friends' best wel konden smaken. Met al behoorlijk wat zweetdruppels op zijn voorhoofd en met heel wat vocale verduidelijking begon José Ramirez er dan aan met een behoorlijke versie van 'I'll Play The Blues For You', je weet wel van diene andere Albert. Meteen kon je horen dat zijn 'opleiding' in de Amerikaanse juke-joints deze Ramirez wat had bijgebracht.

'Easy Baby' was next, al hoefde hij niet onmiddellijk het zo rustig aan te pakken. Ja, gitaar spelen kan hij maar te stil is in een behoorlijke zaal als hier in Vlierden is niet evident. Gelukkig duurde het niet al te lang en konden de outro van dit nummer weer enige animo erin brengen. Belofte maakt schuld en dus werd er met nummers als 'Gasoline and Matches' er een original tussen geworpen. Met 'These Arms of Mine' wordt er een portie soul ingebracht en het is nobody's business how he does it. 'One Woman Man' en 'Backstabber' waren ook nog eigen nummers maar mijn inziens iets te weinig originals voor een 'Ambassador', but he let the good times roll...